“Willem die Madock maecte
Daer hi dicken omme waecte’’

Nee, ook wanneer je dit boek gelezen hebt, weet je nog steeds niet wie die Willem was, die in de anonieme versie van het verhaal Van den vos Reynaerde Madock maakte, zozeer dat hij er ’s nachts van wakker lag, maar aan het brein van de auteur Nico Dros is wel een andere Madoc ontsproten die je ook nu nog als je niet oppast ’s nachts wakker houdt. Alleen de omslag van het boek al is prachtig en een uitnodiging dit boek te lezen, en zoals gezegd het blijft niet bij de stofomslag. Het verhaal boeit van kaft tot kaft.

Lees meer →

Vaak ben ik gelukkig
Jens Christian Grøndahl

Dit is zo’n boekje waaraan je voorbij zou kunnen lopen in het winkeltje van Stein. Zeer bescheiden van formaat, een iets te mooie kaft waarop een uiterst fijnzinnig schilderijtje van Sara Siltala is afgebeeld. Je denkt misschien nog, leuk cadeau wellicht voor een vriendin. Een beetje zoals je in de veelheid van grote en nog grotere kerken in Italië voorbij zou kunnen lopen aan een klein kerkje, ver weg gestopt, geheel omsloten door huizen ‘Santa Maria in Miracoli’ in Venetië. Lees meer →

Er moet iets gebeuren
Juli Zeh

Vannacht geen oog dichtgedaan. Gebiologeerd door Ons soort mensen bleef ik maar doorlezen in Juli Zeh’s boek over het slaperige dorpje Unterleuten (voormalige DDR). Als er een windmolenpark zal worden aangelegd waait het stof er hoog op. Niet alleen het stof, het waai(er)t ook prachtige zinnen!

Ik ving er een paar:

Over DDR veteraan Kron: Een paar weken geleden, toen Kron zijn kleindochter Kroontje ophaalde van de kleuterschool, ving hij toevallig op dat de juf tegen een jonge moeder zei dat de ‘knutselcompetenties’ van haar zoontje helaas niet aan de norm voldeden. Het was aan Kroontjes stralende gezichtje te danken dat hij er niet op los was gaan timmeren.

Lees meer →

Een klein leven
Hanya Yanagihara

Ik schrijf deze boekbespreking op uitnodiging van Stein. Na de navolgende scene vroeg hij me of ik het wilde opschrijven. “anders denken de lezers dat je alles altijd maar goed vindt’, zei Stein.

“Wat een rotboek”, blufte ik tegenover onze boekverkoper. Ik moest immers bij voorbaat tegen een luid lovend oordeel van onze Stein opboksen, zoveel wist ik al. “Ellendeporno” bracht ik tegen zijn veroordelende verbijstering in. “Je bent echt de eerste die een negatief oordeel over dit boek heeft, iedereen is diep onder de indruk”. “Was je dan niet ontroerd bij het lezen?”. “Ja dat was ik, maar daarna voelde ik me gemanipuleerd”. Vervolgens raakten we in een discussie verzeild over ontroering. “Bestaat er dan zoiets als goede en slechte ontroering?” wierp Stein op. En dat zette me aan het denken. We waren het erover eens dat we wel een zeer interessant thema te pakken hadden. Ik heb een nog weinig gedefinieerd en gedifferentieerd denken over ontroering. Of er zoiets bestaat als ontroering, die op doorgestoken kaart blijkt te berusten. Dat je de techniek van het oproepen van de ontroering te zeer door het verhaal door leest. Of dat je steeds dezelfde truc gewaarwordt en de ontroering daardoor afkalft. Dit soort overwegingen spelen door mijn hoofd. Omdat ik het boek dat iedereen mooi lijkt te vinden niet kan appreciëren, zet het mij aan het denken.

Lees meer →

“Omdat het zo mooi is”….
CHRIS LAS VOOR ONS DE NIEUWE ROMAN VAN PHILIPPE CLAUDEL…

De boom in het land van de Toraja
Philippe Claudel

Wat zegt het van een boek als het je tot diep in je wezen raakt. Is het dan een goed boek? Is het dan niet gewoon sentimenteel?  Ik hou het er maar op dat Philippe Claudel een bijzonder fijnzinnige en indringende roman heeft geschreven die op mij, in deze fase van mij leven diepe indruk heeft gemaakt.

Aanvankelijk had ik de neiging deze boekbespreking voornamelijk te vullen met citaten uit ‘de boom’, maar ik kon niet kiezen uit al die rake observaties, wijze reflecties en betekenisvolle verhalen. Het zou een nagenoeg overschrijven geworden zijn van het boek. Ergens heeft de cineast het over een boek dat hij eenmaal per jaar herleest, deze roman komt zeker op mijn korte lijstje met te herlezen boeken als ‘onder de vulkaan’ van Malcolm Lowry , ‘het Hermetisch Zwart’ van Marguerite Yourcenar en Oorlog en Terpentijn van Stefan Hertmans’.

Lees meer →

Moeders zondag
Graham Swift

Chris van Lenteren over dit boek:

Een zonnige doch koude dag in de Morvan. Na enkele asgrauwe natte dagen, eindelijk de zon. Bij ons betekent dat, als het even kan, stoelen naar buiten en lezen. Voor me ligt Moeders Zondag van Graham Swift, een schrijver die tot nu toe geheel buiten mijn blikveld is gebleven, zeer ten onrechte kan ik wel zeggen. De omslag is ronduit prachtig met een naakt van Modigliani. Nog voor de koffie begin ik aan deze roman van bescheiden omvang en klap het, als de zon net achter de heuvels weg aan het kruipen is dicht, beetje droef omdat ik het uit heb.

Lees meer →

Mannen zonder vrouw
Haruki Murakami

Chris van Lenteren over dit boek:

Ik moet tijdens het lezen van deze verhalenbundel regelmatig aan Mozart denken, al die speelse invallen, wat beschikt deze schrijver toch over een beeldenrijkdom.
De titel van de bundel is ontleend aan de titel van het laatste verhaal, mannen zonder vrouw. Dat is dan ook met afstand het mooiste verhaal van deze prachtige bundel. Maar de rest mag er ook zijn.

Lees meer →