Chris van Lenteren over ‘Compassie’ van Stephan Enter
Compassie
Stepahn Enter
Chris van Lenteren over dit boek:
Compassie is de eerste roman die ik lees van Stephan Enter. Op de achterkant wordt zijn vorige als de beste roman van de afgelopen vijf jaar de hemel in geprezen. Op de flap gaat het zelfs over onsterfelijkheid en iemand juicht dat de roman nog lang niet dood is. Mijn verwachtingen zijn hooggespannen.
We volgen in deze roman Frank van Luijn, een beetje verveelde veertiger, wiens leven zich van relatie naar relatie kabbelt, zo omschrijft hij het zelf. Er zal best ergens in het boek geschreven zijn wat Frank doet voor de kost, maar ik kan het me niet herinneren. We worden als lezer namelijk helemaal opgesloten in de kijk van Frank wiens leven vooral gevuld wordt door zijn zoektocht naar een beetje behoorlijke seks met liefst appetijtelijke vrouwen. Meer heeft hij niet nodig om zich goed te voelen. Frank is tamelijk tevreden met zichzelf, “eigenlijk ben ik nu zo ongeveer op mijn best, zeker als ik mijn baard een week laat staan”
Waar was ik die uren geweest tussen de eerste en laatste bladzijde. Bij twee voormalige hartsvrienden Tommy en Jim die elkaar na dertig jaar zomaar op een brug tegenkomen, een paar woorden wisselen en weer uit elkaars blikveld verdwijnen. Het wemelt overigens van de bruggen in deze roman. Vanaf dat moment gaan we als een schaakpaard door de geschiedenissen, steeds vanuit de verschillende perspectieven. Ik was bij een gezin dat het niet gemakkelijk heeft , moeder is met de noorderzon vertrokken, vader zuipt zich klem en slaat erop. Een zus en broer die op elkaar steunen, elkaar nodig hebben en een tweeling die het allemaal nog niet zo in de gaten heeft. Nadat Tommy, vaders been met een honkbalknuppel aan gort heeft geslagen, spat het gezin uit elkaar en verschuiven de verhoudingen en loyaliteiten. Ik was bij de vriendschap tussen Tommy en Jim, zag deze groeien en ook weer complex worden en de misverstanden zich opstapelen, zoals dat kan gaan.
