Helma van der Linden over ‘Komt een paard de kroeg binnen’ van David Grossman

 

Komt een paard de kroeg binnen
David Grossman

Ik kende nog geen werk van David Grossman, maar na Judas van Amos Oz wilde ik best wat meer Israëlische schrijvers proberen.
De titel verwarde me, was het een literaire versie van Max Tailleur? Moest ik het op het toilet lezen? De stand up comedian, of in goed Nederlands, de cabaretier, komt niet van het podium af. Het publiek loopt de zaal uit door het hele boek heen. Ik deed dat ook een paar maal, maar keerde toch steeds weer terug. Het was heftig, het kneep me blauw én ik heb me rot gelachen. Het leek wel een ritje op de kermis, met evenveel rotherrie en misselijkheid en toch wil je de spanning niet missen en blijf je zitten. En dan opeens de schitterende stilte van de woestijn en een verdrietig kind dat getroost moet worden.
Oorlog wordt aan de paal genageld, het betekent traumatische ellende , generaties lang, voor mensen die het overkomt ook al hebben ze zelf nooit een schot gelost.
De vorm van het verhaal is prachtig en de boodschap ook; vrede, steun en toeverlaat is wat het leven nodig heeft.
Vooral lezen en een goede fles klaarzetten voor wanneer het uit is, het is heftig!